Ήμουνα μόνη
Χρόνια και χρόνια πάνω μου
Μόνη
Και από την άλλη ο Βαγγέλης πόσο με είχε πιστέψει
Πόσο είχε πιστέψει σε εμένα;
Σε εμένα
Θυμάμαι ακόμα το βλέμμα του
Και το βλέμμα της μητέρας μου θυμάμαι.
Το βλέμμα της...
Η μητέρα μου ήταν όμορφη
Από γενιά σπουδαία
Τα μάτια της, το στήθος της, τα χέρια της
Ικανή και αυτάρκης
Το ένιωθες
Στο πως σκούπιζε
Πως μαγείρευε
Πως τίναζε τα ρούχα στο μπαλκόνι
Πως μάζευε τα μαλλιά της
Δεν χρειαζότανε τίποτα
Και έτσι άφηνε την ομορφιά της
Να την καταπατούν
Δεν μίλαγε πολύ
Μόνο κοιτούσε
Και είχε κρυφά στο βλέμμα της
Μια ένοχη υποδούλωση.
Η μητέρα μου ήταν ένα τραπέζι
Ένα κυριακάτικο τραπέζι,
Με όλα τα καλά
Και τα συγκαλυμμένα
Μαζί με αυτά,
ξέχασα και εκείνη.
Μα γεννιέσαι η γίνεσαι
Ικανός;
Γεννιέσαι ή γίνεσαι
Ένα τέρας;
Το μόνο που χρειάζεται κανείς είναι αγάπη.
Τίποτα περισσότερο
Τίποτα λιγότερο
Λένε
Εγώ δεν ξέρω τι είχα μέσα μου και έτσι
Άρχισα να τρέχω
Έτρεχα, έτρεχα, έτρεχα...
Έτρεχα για να αδειάσω
Έτρεχα για να φύγουν όλα από μέσα μου
Όλα όσα ήξερα μόνο εγώ
Είναι βάρος ξέρεις να έχεις κάνει ένα έγκλημα και να το ξέρεις μόνο εσύ
Γι αυτό μάλλον ο πατέρας μου άφηνε την πόρτα μισάνοιχτη όταν
έμπαινε στο δωμάτιο μου.
Γι αυτό και ο δάσκαλος μου με τιμώρησε μπροστά σε όλο το σχολείο.
Γι αυτό και στο εργοστάσιο με πρόδωσαν η Λίτσα και η Φωτεινή,
όταν το έσκαγα ή κένταγα τα δικά μου...
Η συνενοχή ήταν πιο ξεκούραστη.
Σχεδόν διασκεδαστική.
Εγώ, μόνη έτρεχα ,έτρεχα. Έτρεχα.
Δικαιοσύνες
έψαχνα
Δικαιοσύνες
Να βρω μέσα μου
Δικαιοσύνες
Τι είναι πραγματικά δικό μου.
Δικό μου. Αυτό δικό μου
Αυτά
Όλα
δικά μου
Δικά σου
Δικά μου
Όχι
Αυτά είναι Δικά σου
Όχι δικά μου
Δικά σου
Δικάσου
Δικάσου
Όχι δικά μου
Δεν είναι δίκαιο
Δίκαιο
Ποιο δίκαιο
Ποιο είναι το δίκαιο
Το αστικό
Το ποινικό
Το εργατικό
Το εμπορικό
Το Δημόσιο
Το Διεθνές
Το Οικογενειακό
Το ενοχικό
Το Εμπράγματο
Το κοινωνικό
Το πολιτικό
Το προσωπικό
Ποιο είναι το δικό μου δίκαιο;



*απόσπασμα από το θεατρικό έργο mitroo
του Γιάννη Σιούτη που ανέβηκε από τους nomades artcore το 2015,2016

φωτογραφία: Ορέστης Σερέφογλου
Ερμηνεία: Ζωή Δρακοπούλου