Aς ξεκινήσουμε με μια υπόθεση,
τι θα φοβόμασταν εάν είμαστε αθάνατοι;
Ως θνητοί λοιπόν στεκόμαστε΄΄φόβου υποτελείς΄΄εμπρός στον άγνωστο τόπο του μετά θάνατον. Η μνήμη μας ως γνωστών μπορεί να είναι αιώνια και αξιομακάριστη η σάρκα όμως; Ετούτη η ελλειμματική ανθρώπινη φύση αντιστέκεται με φαντασία πλάθοντας την κόλαση με τον παράδεισο μαζί, τον θησαυρό πλάι στο δράκο. Η λογοτεχνία και η παράδοση κάθε τόπου είναι γεμάτη με τρομακτικές και ηρωικές μορφές που αίτιο κοινό έχουν. Τον φόβο. Η πρόθεση δεν είναι να καταπιαστούμε με τις επιμέρους φοβίες είτε προσωπικές είτε συλλογικές αλλά να δούμε ως θεσμικότερη όλων, τον φόβο του θανάτου. Τα πράγματα, κατά μια λογική, δεν είναι ολόκληρα παρα μόνο όταν τα δούμε σε σχέση με το κενό τους. Με μια δόση ,ίσως, ειρωνείας μπορούμε να πούμε πως και η ζωή είναι μια ασυνέχεια του κενού. Μια διακοπή του πριν τη γέννηση και του μετά το θάνατο.
Μέσα στο κενό αυτού του φόβου είναι που γεννιέται η φιλοσοφική σκέψη και τα παράγωγά της-ηθική και τεχνολογία-καθορίζοντας εποχές ολόκληρες σε μια προσπάθεια ,αγωνιώδη, να εξηγήσουν, να εξωραΐσουν και να κατανοήσουν εκείνο που φοβoύνται, συνεχίζοντας ακάθεκτα μέχρι.........αύριο! Ο φόβος παραμένει μια ποιότητα που σαν άλλος φάρος δείχνει τα όρια αυτού του άγνωστου τόπου για τον καθένα και για όλους μας.
Αυτός ο τόπος που μοιάζει με το πηγάδι που όλοι χορεύουμε γύρω του και όμως κάνουμε σαν να μην το βλέπουμε, όσο παράδοξο και αν ακούγεται εμπεριέχεται στην ατομική, προσωπική, μοναδική μας συσκευασία! Το άγνωστο είναι ΚΑΘΕΣΤΩΣ!!!!!!
Ο άγνωστος τόπος βρίσκεται εντός των τειχών της ύπαρξής μας. Ωστόσο παραμένει Άγνωστος και Άλλος ,Ανικανοποίητος και Αχόρταγος, Ασυνείδητος.
Αυτός ο Άλλος από τον άγνωστο τόπο ζητά πάντα αυτό που δεν κάναμε, αυτό που δεν είπαμε, αυτό που δεν έχουμε.
Αυτός ο Άλλος παίρνει πάντα αντίθετη θέση με ότι επιλέγουμε και επιθυμούμε. Αυτού του συνυφασμένου με εμάς Άλλου από τον Άγνωστο τόπο τον ήχο, ηχεί σαν καμπάνα ο φόβος. Ένας φάρος που προσανατολίζει με ακρίβεια την περιοχή που ''θέλουμε'' να προσεγγίσουμε.
Είναι δική μας απόφαση να αναγνωρίσουμε την ύπαρξη του Άλλου από τον Άγνωστο Τόπο και να μην εθελοτυφλούμε πως δεν υπάρχει. Είναι προς λύτρωσή μας να ‘εμπεριέξουμε’ το περιορισμένο της ύπαρξής μας στη γη, αποδεχόμενοι την ανθρωπιά μας και διατεθειμένοι να πάμε την ιστορία λίγο πιο 'κει με όποια ικανότητα έχει ο καθένας. Ας σταθούμε στο φως αυτού του φάρου που λέγεται φόβος και ας ακούσουμε τη σημαίνει το σήμαντρο του φόβου-φάρου μας. Αν πάψουμε να τρέχουμε συνεχώς πιο μακριά, πιο γρήγορα, πιο ψηλά ίσως συνειδητοποιήσουμε ότι ούτως ή άλλως το φως έχει σκιά και η ημέρα νύχτα.
Οπότε έστω οτι φόβος = φάρος=>οβ=αρ
Γιώργος Γκούμας /
project Φόβος - 2012
φωτογραφία Βασίλης Κλωτσοτήρας
τι θα φοβόμασταν εάν είμαστε αθάνατοι;
Ως θνητοί λοιπόν στεκόμαστε΄΄φόβου υποτελείς΄΄εμπρός στον άγνωστο τόπο του μετά θάνατον. Η μνήμη μας ως γνωστών μπορεί να είναι αιώνια και αξιομακάριστη η σάρκα όμως; Ετούτη η ελλειμματική ανθρώπινη φύση αντιστέκεται με φαντασία πλάθοντας την κόλαση με τον παράδεισο μαζί, τον θησαυρό πλάι στο δράκο. Η λογοτεχνία και η παράδοση κάθε τόπου είναι γεμάτη με τρομακτικές και ηρωικές μορφές που αίτιο κοινό έχουν. Τον φόβο. Η πρόθεση δεν είναι να καταπιαστούμε με τις επιμέρους φοβίες είτε προσωπικές είτε συλλογικές αλλά να δούμε ως θεσμικότερη όλων, τον φόβο του θανάτου. Τα πράγματα, κατά μια λογική, δεν είναι ολόκληρα παρα μόνο όταν τα δούμε σε σχέση με το κενό τους. Με μια δόση ,ίσως, ειρωνείας μπορούμε να πούμε πως και η ζωή είναι μια ασυνέχεια του κενού. Μια διακοπή του πριν τη γέννηση και του μετά το θάνατο.
Μέσα στο κενό αυτού του φόβου είναι που γεννιέται η φιλοσοφική σκέψη και τα παράγωγά της-ηθική και τεχνολογία-καθορίζοντας εποχές ολόκληρες σε μια προσπάθεια ,αγωνιώδη, να εξηγήσουν, να εξωραΐσουν και να κατανοήσουν εκείνο που φοβoύνται, συνεχίζοντας ακάθεκτα μέχρι.........αύριο! Ο φόβος παραμένει μια ποιότητα που σαν άλλος φάρος δείχνει τα όρια αυτού του άγνωστου τόπου για τον καθένα και για όλους μας.
Αυτός ο τόπος που μοιάζει με το πηγάδι που όλοι χορεύουμε γύρω του και όμως κάνουμε σαν να μην το βλέπουμε, όσο παράδοξο και αν ακούγεται εμπεριέχεται στην ατομική, προσωπική, μοναδική μας συσκευασία! Το άγνωστο είναι ΚΑΘΕΣΤΩΣ!!!!!!
Ο άγνωστος τόπος βρίσκεται εντός των τειχών της ύπαρξής μας. Ωστόσο παραμένει Άγνωστος και Άλλος ,Ανικανοποίητος και Αχόρταγος, Ασυνείδητος.
Αυτός ο Άλλος από τον άγνωστο τόπο ζητά πάντα αυτό που δεν κάναμε, αυτό που δεν είπαμε, αυτό που δεν έχουμε.
Αυτός ο Άλλος παίρνει πάντα αντίθετη θέση με ότι επιλέγουμε και επιθυμούμε. Αυτού του συνυφασμένου με εμάς Άλλου από τον Άγνωστο τόπο τον ήχο, ηχεί σαν καμπάνα ο φόβος. Ένας φάρος που προσανατολίζει με ακρίβεια την περιοχή που ''θέλουμε'' να προσεγγίσουμε.
Είναι δική μας απόφαση να αναγνωρίσουμε την ύπαρξη του Άλλου από τον Άγνωστο Τόπο και να μην εθελοτυφλούμε πως δεν υπάρχει. Είναι προς λύτρωσή μας να ‘εμπεριέξουμε’ το περιορισμένο της ύπαρξής μας στη γη, αποδεχόμενοι την ανθρωπιά μας και διατεθειμένοι να πάμε την ιστορία λίγο πιο 'κει με όποια ικανότητα έχει ο καθένας. Ας σταθούμε στο φως αυτού του φάρου που λέγεται φόβος και ας ακούσουμε τη σημαίνει το σήμαντρο του φόβου-φάρου μας. Αν πάψουμε να τρέχουμε συνεχώς πιο μακριά, πιο γρήγορα, πιο ψηλά ίσως συνειδητοποιήσουμε ότι ούτως ή άλλως το φως έχει σκιά και η ημέρα νύχτα.
Οπότε έστω οτι φόβος = φάρος=>οβ=αρ
Γιώργος Γκούμας /
project Φόβος - 2012
φωτογραφία Βασίλης Κλωτσοτήρας
