Μπροστά μου στροβιλίζονται τα δάση.


Ο ελαιώνας είναι θλιμμένος τώρα με τη συννεφιά.
Πιο κατηφή είναι όμως τα κωνοφόρα
Ιδίως
Έτσι, τυλιγμένα στις φλόγες
Ετούτο εδώ δεν είναι όραμα,
Είναι ομηρία.
Θα κάνουμε μια στάση στο πάρκο,
Θα ξαπλώσουμε λίγο πάνω στο χορτάρι
Και
Ίσως
Ίσως έτσι να καταλάβουμε κιόλας
Γιατί
Χορτάριασε η αλήθεια
Κλεισμένη χρόνια στο υπόγειο

 Βεβαίως ούτε την αρχίσαμε, ούτε θα την τελειώσουμε εμείς

 Την ιστορία
Όμως θα της ρίξουμε μια ματιά
- θα προφτάσουμε, έτσι δεν είναι ; -
καθώς θα χάνεται μέσα στα λιόδεντρα ή
στα πεύκα

 Κάτω από ένα γκρίζο
Ουρανό
Ή
Μέσα στις φλόγες
Θα γραφτεί τότε ανεξίτηλο
Τούτο το στιγμιότυπο

 Θα είναι εκεί
- θέλω να πω –
κάθε που θα ανοίγεις
τις κόκκινες
κουρτίνες σου
σαν το σταθμάρχη
στην αποβάθρα,
αργά το βράδυ

 θα επιτρέπεις τη διέλευση όλων των αμαξοστοιχιών των ονείρων μας.

Αθήνα 16/5/2013
Αγάθη Κάλτσα
Drawing J.Voigt