Στα νησιά
ο χώρος οροθετείται από την θάλασσα.
Ανάλογα με
το ποιος είσαι αυτό το αντιλαμβάνεσαι είτε ως περιορισμό, είτε ως απεραντοσύνη.
Ο χώρος παίρνει εντελώς διαφορετική υπόσταση. Τον νοιώθουμε ανάλογα με την
απόσταση ή την επαφή μας μ αυτόν. Βράχια σκορπισμένα στην θάλασσα, ποτισμένα με
αλμύρα, σκαλισμένα από τα κύματα, χαϊδολογημένα απ αέρα κι αστροφώτιστους
ουρανούς, ταυτισμένα με το ταξίδι αναζητούν ονειροπόλους που θα εξοκείλουν σε
μια άλλη πραγματικότητα ενός χώρου που δεν χωρά αμφισβητήσεις για την
γονιμότητα του παραμυθιού και της μαγείας του.
Έτσι τα
λουλούδια μπορούν να ανθίζουν ανάμεσα στις πέτρες ποτισμένα ακόμη με τον ιδρώτα
κείνων που πολλά χρόνια πριν έφτιαξαν ένα καλντερίμι για χει δρόμο η ανάγκη .
Ασεβώς
αποκαλούν το νησιωτικό κυκλαδίτικο χώρο ως «άγονη γραμμή» αδυνατώντας να δουν
την γόνιμη έννοια του μέτρου, να ακούσουν τον ρυθμό όσων αφουγκράστηκαν την φύση και ταυτίστηκαν με την αρμονική ανάσα της. Το
λιγοστό χώμα κρατούν συμπονετικά οι ξερολιθιές για να βλαστήσει, όσων κατάφερνα
χωρίς προσπάθεια να χωρέσουν την ζωή τους σε κάμαρη δυο πήχες μαζί με όνειρα,
έρωτες και μια ντουζίνα ξυπόλητα χαρούμενα παιδιά που η πιο σημαντική τροφή
ήταν η αγάπη.
Αλλάζουν
οι εποχές. Αλλάζουν οι χώροι. Αλλάζουν τα νησιά, διότι αλλάζουν οι άνθρωποι.
Κάθε μη βίαιη αλλαγή η οποία επεκτείνεται στο χωροχρονικό συνεχές ενώνει το
πριν και επεκτείνεται στο αύριο δημιουργώντας το νέο ως μια κατάσταση όμορφη, όπως κάθε παιδί που γεννιέται ως μια καινούργια
αυθύπαρκτη οντότητα έχοντας όμως ένα κατιτίς από τους γονείς τους.
Δεν είναι
κακό που σήμερα στα νησιά οι άνθρωποι μπορούν και φορούν παπούτσια, αρκεί να
μην ποδοπατούν κείνα τα μικρά λουλουδάκια που με τόσο κόπο επιμένουν να
ανθίζουν για να μοσχοβολούν τα βράχια. Σας παρακαλώ όταν εισέρχεστε στον
νησιωτικό χώρο να προσέχετε που πατάτε.
Πονούν οι
τόποι μας για να γεννήσουν μυρωδιές.
Σεβαστείτε
το!
Ελευθερία Ψυχογιού
