Η μνήμη μου είναι πολύ εύθραυστη. Δεν είναι αυτό που λέμε το δυνατό μου
σημείο. Έχω όμως άλλα καλά. Όπως για παράδειγμα αυτό με τις φωτογραφίες, που
τις κρατάω και τις ξετρυπώνω που και που, για να θυμόμαστε, να μην ξεχνάμε.
Η μνήμη μου είναι επιλεκτική. Θυμάμαι τον παππού μου με τον σκύλο και την πράσινη καρότσα, θυμάμαι καθαρά εκείνο το αγόρι της εφηβείας και το μπαλκόνι στα Εξάρχεια. Όμως δεν μπορώ να θυμηθώ για ποιο λόγο τσακωθήκαμε χτες, δεν θυμάμαι σχεδόν κανένα νούμερο τηλεφώνου, και διαρκώς ξεχνάω τα τσιγάρα μου. Και δεν θέλω να τα θυμηθώ.
Η μνήμη μου είναι απρόβλεπτη. Ήμουν τόσο σίγουρη ότι “…..δε θα σε ξεχάσω
ποτέ.”, κι όμως φιλενάδα της κατασκήνωσης, δεν θυμάμαι πια ούτε το όνομά σου.
Ήμουν τόσο ήσυχη πως ξέπλυνα καλά τα λάθη του παρελθόντος, κι όμως είναι
κάποιες γειτονιές, και ξαφνικά αυτές οι φάτσες και τα ονόματα που πάντα ξυπνάνε
ταραχή.
Η μνήμη μου είναι απέραντη. Όταν δεν μπλέκεται με τη φαντασίωση είναι η
αλήθεια που δεν θα προλάβω ποτέ να στην διηγηθώ. Όταν δεν γίνεται στιγμιότυπο
είναι οι αισθήσεις μου, που κομματιάζουν τις οθόνες. Όταν δεν γίνεται ψύχωση
έρχεται και σε βρίσκει, τρυπώνει στη δική σου μνήμη και κάνουμε παρέα
φιλιομένοι.
Οι μνήμες μας είναι κέντημα, σαν την έναστρη νύχτα. Είναι ο τόπος που
μπορούμε να βρισκόμαστε ξανά και ξανά, για πάντα, ώσπου να γίνουμε εμείς μνήμη,
ώσπου να γίνουμε λήθη ή παραμύθι.
της Αγγελικής Παράσχου
με αφορμή την παράσταση 'Χώρα'/ 2018
