Ρόλοι

Γεννιόμαστε με προαποφασισμένους ρόλους ,σ ένα κοινωνικό σκηνικό που δεν διαλέξαμε. Σ αυτό το θέατρο που λέγεται κοινωνία , καλούμαστε να παίξουμε με «πρέπει» σκοτώνοντας ή αδιαφορώντας συχνά για αναρίθμητα παιδικά «γιατί». Παπαγαλίζουμε συμπεριφορές, στερεότυπα, κανόνες. Ο άνθρωπος ως ζώο έχει ταλέντο στην μίμηση . Ο όρος «θέατρο» ως επι των πλείστων χρησιμοποιείται στην καθημερινότητα περιπαικτικά γι αυτούς που στηρίζουν ένα ψέμα. Παρόλα αυτά αν αφαιρέσουμε την έννοια θέατρο από την καθημερινότητα, ψέματα θα πηγαινοέρχονται με απίστευτο θράσος κι άξεστη νομιμοποίηση , κάνοντας χιλιάδες αλήθειες συντρίμμια. Μια διαδρομή είναι η ζωή , θίασος η κοινωνία. Μαλώνουν τα παιδιά, που πατούν τις λάσπες ,ενώ αυτά χαίρονται. Εντούτοις ελάχιστοι προστάτευσαν τα λουλούδια για να μην τσαλαπατηθούν σ έναν περίπατο . Το θέατρο ως τέχνη έχει την δύναμη ,να αναστήσει εκείνο το λουλουδάκι ,που σε μια κοινωνική διαδρομή ασεβώς καταπατήθηκε . Τότε μ΄ ένα μαγικό τρόπο μπορεί να μιλήσει . Το φαντασιακό αναδιπλώνεται . Ευτυχώς στο θέατρο νομιμοποιείται η ανθρώπινη διάσταση μιας μη πραγματικότητας . Ο θεατής παρατηρεί χωρίς να μιμείται . Βλέπει. Το θέμα είναι πόσα μάτια του άφησαν να δει και πόσα θέλει να χει. Το θέατρο ως ένα πολύεδρο πρίσμα, συνεκδοχικά εντείνει σκέψη και συναίσθημα . Δημιουργεί ατομικούς κραδασμούς. Η κοινωνία στο θέατρο ξαναδιαβάζει αυτό που ορίζει ως αλήθεια, διότι είναι θεατής κι άλλος φορά την μάσκα της. Αντιλαμβανόμενοι το πολυδιάστατο της αλήθειας ,οι άνθρωποι έχουν την δυνατότητα αλλαγής… ρόλου ,έργου, σκηνικού. Ζωή και θέατρο είναι: «Αυλαία, φώτα , και πάμε… για νέες παραστάσεις.» συνεχώς!

Ελευθερία Ψυχογιού