Η  ώρα είναι έξι και κάτι. Ο ήλιος θα είναι ακόμα για λίγο ψηλά. Θα φωτίζει τα χωράφια, τις πέτρες, τα σχίνα. Πράγματα, πραγματικά. 
Υπάρχει και μια ώρα που δεν μετριέται με το ρολόι. Υπάρχει μια ώρα που υπολογίζεται με τον κορμό των δέντρων, τον ήχο από τα κουδούνια των προβάτων, τον ήχο της έλλειψης, του αέρα που κάποτε  έγειρε αυτά  τα κλαδιά. Υπάρχει μια ώρα που αιωρούνται πνεύματα εδώ, πνεύματα πραγματικά.
Σε αυτόν τον τόπο έχουν γεννηθεί χιλιάδες, άλλοι τόσοι έχουν περάσει, κουβαλώντας ή παίζοντας ή απλά περπατώντας. Έχουν φύγει πολλοί και πολλοί είναι που θα έρθουν. Περαστικοί όλοι. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν  δυο τρεις που μένουν δω και αυτό το μονοπάτι είναι μέρος της  ζωής τους. 
Υπάρχει μια ώρα, σαν και αυτήν που το πριν, το τώρα και το μετά. Ευθυγραμμίζονται. 
Ξυπνούν παλιές συνήθειες, παράδοξες μνήμες σχηματίζονται , μελλούμενα δομούνται και οι πέτρες φανερώνουν τα  αποτυπώματα που της έφεραν μέχρι εδώ, το χώρα γεννά  σταγόνες βροχής και ιδρώτα και οι σκιές ψιθυρίζουν κουβέντες και ιστορίες.
Μύθοι, πρόσωπα, φύλακες και διώκτες παντού. 
Παντού ενότητες πέτρας – ψυχής.
Προτείνω μια πέτρα, για να μεγαλώσουμε την βαρύτητα, 
Προτείνω μια πέτρα, για να μικρύνουμε  την αντίσταση
Προτείνω μια πέτρα, για να περάσουμε αυτό το μονοπάτι.


Γιάννης Σιούτης
path art way / 2018