Κάποτε ζούσαμε σε 25 τετραγωνικά. Ένα δωμάτιο όλο κι όλο. Ένα κρεβάτι, ένα τραπέζι για φαγητό, ένα τραπέζι για γραφείο, σε μια ντουλάπα όλα τα ρούχα, κουζίνα με τίποτα κ με όλα. Δύο άνθρωποι-μια γυναίκα κι ένας άντρας. Και πάνω κάτω πέντε γατιά. Πέντε ψυχές να γλυκαίνουν κι άλλο την αγάπη μας και τον ερωτά μας. Και τώρα; Πήγαμε στα 100 τετραγωνικά! Πούλησες το σπίτι στην Αθήνα για να εδραιώσουμε τον ερωτά μας στο νησί. Πόσο λάθος. Εκατό τετραγωνικά. Μια γυναίκα κι ένας άντρας και μια γάτα μονάχα. Αυξήθηκαν τα τετραγωνικά και πήραμε τις αποστάσεις σας. Τα μεσημέρια που θα ξαπλώσεις στον καναπέ του γραφείου σου. Τα βράδια που θα χαζέψεις τηλεόραση –ναι, έχουμε και τηλεόραση- και θα κοιμηθείς στον άλλον καναπέ μέχρι τις τρεις. Πήραμε και καινούριο στρώμα- ανάθεμα την ώρα- που ποτέ δεν θα το χαλάσουμε, χαλάσαμε εμείς. Η γάτα στα πόδια σου μέρα και νύχτα. Τα χέρια σου μόνο σε αυτήν τα ακουμπάς. Τα χάδια σου μόνο σε αυτήν τα δίνεις. Αρχίζω να μισώ τις γάτες. Γιατί ζηλεύω τα χάδια που δεν έχω, την τρυφεράδα, την αγάπη, την κουβέντα. Ζηλεύω και μισώ. Τη γάτα. Τη γάτα; Εσένα.
κείμενο / Νάνσυ Καραγιάννη
Φωτογραφία / Χρύσα Δεληγιάννη
