ΜΕΡΣΙΕ
& ΚΑΜΙΕ
(24 ώρες )
“Αχ
πίσω να μαι στην
κουκούλα τώρα, στο
σάκο τον εμβρυϊκό,
δίχως ευθύνες, δίχως δάχτυλα,
δίχως χαλασμένη αγάπη” με αυτά τα λόγια
νοσταλγικής ανάμνησης του Μπέκετ να στροβιλίζουν στο μυαλό μου, ξεκίνησα να πάω
την Παρασκευή 29 Ιουνίου στην Πειραιώς 260, στο χώρο Η για να παρακολουθήσω το
ταξίδι του Μερσιέ και του Καμιέ δια χειρός Γιάννη Κακλέα. Ο Μπέκετ διατεινόταν
ότι είχε διαυγείς αναμνήσεις της ζωής πριν από τη γέννα.
Έφτασα στο χώρο του
Φεστιβάλ Αθηνών και η ατμόσφαιρα Μπεκετική από την έναρξη της, θεατές όλων των
ηλικιών και απ όλες τις κοινωνικές τάξεις, πολύχρωμοι και ασπρόμαυροι,
καλλιτέχνες, φοιτητές, άνεργοι, πηγαινοέρχονταν, κάπνιζαν, συνομιλούσαν…
Η ώρα 00:00 μπαίνω
στην αίθουσα και σκέφτομαι ότι θα κάτσω για λίγο και μετά θα πάω για ξεκούραση…
η παράσταση ξεκινάει και
το σύμπαν που δημιουργείται
δεν μου αφήνει ούτε
καν την επιλογή της
σκέψης να αποχωρήσω....χορευτές και
ηθοποιοί επί σκηνής γράφουν με όλα τα μέλη του σώματός τους το ταξίδι του Μερσιέ και του Καμιέ που μόλις
ξεκινάει…γράφουν και περιγράφουν το ανείπωτο ταξίδι της ζωής.
Ο
χρόνος κυλάει, ο κύκλος φθάνει
στο “κρίσιμο σημείο” : Παρελθόν,
Παρόν και Μέλλον μπερδεύονται μέσα στο
μυαλό...βλέπεις την
ανατολή με τους
υπέροχους φωτισμούς
του Σάκη Μπιρμπίλη
και βγαίνεις έξω να
πάρεις καφέ στην ανατολή
και δεν αλλάζει τίποτα...το
μέσα και το έξω
συναντιούνται, το μέσα μας
και το έξω μας
ταυτίζονται, θεατές και συντελεστές
γίνονται ένα.
Ο χρόνος κυλάει, ξημερώνει…και
έρχεται το μεσημέρι πεινάς….βγαίνεις, τρως, επανέρχεσαι και οι ηθοποιοί συνεχίζουν αγέρωχοι να
υπερβαίνουν τους ευατούς τους και αναρωτιέσαι που βρίσκομαι; Άλλη μια νεά
‘’φυλακή΄΄; Άλλη μια νέα ‘’δέσμευση’’; Ή μήπως μία λύτρωση, μία συνέχεια, ή
μήπως μια νέα διάσταση, ένα πέρασμα πιο φωτεινό; Και εκεί είναι που και οι ήχοι
- εξαιρετικά επιλεγμένοι από τον Κωστή Φιορέτο - σε ‘’βάζουν’’ κυριολεκτικά
μέσα στην σκηνή…αισθάνεσαι πως περπατάς μαζί με τους ήρωες…αισθάνεσαι πως τους
καθοδηγείς και συ μ έναν τρόπο…αφού μιλάνε, ονειρεύονται, διαβουλεύονται όπως
ακριβώς νιώθεις και συ…οι χορευτές είναι εκεί για τις μεταβάσεις των διαδρομών,
για την υποστήριξη των στιγμών και κάπου εκεί, πότε νιώθεις και συ να
πλαισιώνεις το ταξίδι των δύο ηρώων και πότε νιώθεις εσύ να είσαι ο ίδιος ο
ήρωας…
οι ώρες περνάνε και έρχονται οι
παραισθήσεις της κούρασης και κοιτάς τους ηθοποιούς και τους βλέπεις ‘’αλλιώς΄΄,
καθρεφτίζεσαι μέσα τους, τους βλέπεις να παίρνουν διάφορες μορφές – διακρίνεις
τη μητέρα σου, τον πατέρα σου, τον σύντροφο σου, τη γιαγιά σου, τον εαυτό
σου….- και το ταξίδι συνεχίζεται και συ μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, μεταξύ ονείρου και
πραγματικότητας βιώνεις και αναβιώνεις τη διαδρομή της δικής σου ζωής, τους
εφιάλτες σου και τα όνειρα σου, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες σου, την κίνηση
και την ακινησία σου.
Όλοι όσοι παραμείναμε 24 ώρες να
παρακολουθούμε αυτή την υπέρβαση – το ζητούμενο για μένα της τέχνης και της
ζωής – αυτό νιώσαμε καθ όλη τη διάρκεια, νιώσαμε τη διαδρομή της εσωτερικής και
εξωτερικής μας πορείας, νιώσαμε την
υπέρβαση των ηθοποιών, που μετασχημάτισαν την κούραση σε θεατρική
επικοινωνία.
Και οι 24 ώρες έκαναν τον κύκλο
τους με τη διαδρομή της ζωής μας να συνεχίζεται να γράφεται από όλους πια επί
σκηνής….να γράφεται αργά, γρήγορα,
γλυκά, μανιακά, με όλους τους τρόπους που τα μέλη του σώματος μας μπορούν να
εκφράσουν.
Και τα κατάφεραν και μας
συγκίνησαν βαθιά οι: Γιάννης Κακλέας, Κώστας Φιλίππογλου, Άρης Σερβετάλης, Κίμωνας Φιορέτος,
Μένη Κωνσταντινίδου, Χορευτές, Τεχνικοί και
όλο το προσωπικό του Φεστιβάλ, για αυτή την πρόκληση – πρόσκληση να
υπερβούμε τον εαυτό μας και τις δυνάμεις μας. Ο Γιάννης Κακλέας μας έδειξε το
δρόμο για τις δύσκολες εποχές που ζούμε πως μπορούμε, και μπορούμε να τα
καταφέρουμε αρκεί να υπερβούμε το Εγώ μας.
Να μη φοβηθούμε την αποτυχία και την προσπάθεια
όπως λέει και ο Μπέκετ : «Όλα πριν. Τίποτε
άλλο ποτέ. Πάντα να
προσπαθείς.
Πάντα να αποτυγχάνεις.Δεν πειράζει. Να προσπαθήσεις
ξανά. Να αποτύχεις ξανά. Να
αποτύχεις
καλύτερα»
