Από πού έρχεστε;
Που πάτε;
Οι ράγες αυτές δεν λειτουργούν από χρόνια. Τελευταία ταξιδεύουν σκουπίδια μονάχα. Έρχονται στα μέρη μας όταν έχει καιρό και βροχές. Συσσωρεύονται εδώ , λίγο πριν το λιμάνι. Δεν ταξιδεύουν. Μένουν εδώ και περιμένουν. Περιμένουν και αυτά σαν και εσάς-σαν και εμάς καλή ώρα. Αυτή η περιοχή πάντα περίμενε...
Οι άνθρωποι, τα σπίτι ,ακόμα και οι περαστικοί. Είναι βλέπεις και το λιμάνι. Οι ράγες που πατάτε έχουνε βάρος. Όπως και κάθε τι σε αυτόν το τόπο. Κουβαλάνε ακόμα και το βάρος όλων αυτών που πέρασαν από εδώ. Και είναι πολλοί που έφυγαν. Με το τρένο. Αν πάρεις σαν μονάδα μέτρησης τον πληθυσμό που έχουμε τώρα , σου λέω, πολλές φορές η Ελλάδα. Έχουν περάσει από εδώ βαγόνια γεμάτα μετανάστες με προορισμό χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης. Μετανάστες από εδώ για πέρα. Ύστερα πρόσφυγες και μετανάστες από πέρα για εδώ. Τον έχουνε πει σταθμό της Ξενιτιάς. Δακρύβρεχτο.Και Εσείς ; από πού έρχεστε;
Μοιάζετε ξένοι εδώ.
Δεν σας έχω ξανά δει.
Μα θα χετε περάσει …
Το μέρος αυτό είναι ένα πέρασμα.
Ήταν από πάντα.
Και εμείς εδώ σταματημένοι.
Περιμένουμε.
Το σταθμαρχείο αυτό είναι η αφετηρία. Συμβολίζει μιαν αρχή και τον δημόσιο χώρο..Δεξιά και αριστερά υπάρχουν σπίτια και εργοστάσια που δείχνουν ότι κάποτε υπήρξε ζωή εδώ. Και υπήρξε. Στα αριστερά το γήπεδο δηλώνει μιαν προσπάθεια.Το μπλε σπίτι στο βάθος συμβολίζει το παρελθόν . Πιο πίσω υπάρχει και άλλο ένα μπλε πιο σύγχρονο με λίγο μαύρο να δένει με τον καιρό. Από κει και πέρα πολυκατοικίες και διαμερίσματα σε διαδήλωση .Όσο πηγαίνετε θα δείτε και άλλα. Θα αισθανθείτε πως υπήρξε κάποτε ένας λόφος εδώ , που για χάριν της ευθείας έχει τεμαχιστεί. Ράγες άλλοτε ξύλινες, άλλοτε τσιμεντένιες , και ανάμεσα τους πράσινο να δείχνει μια προσδοκία.
Όμως μην ξεχαστείτε.
Να θυμάστε που πηγαίνετε.
Γιατί εδώ η μνήμη επιμένει πολύ και κάπου ανάμεσα ξεχνιέσαι.
Και θέλει θάρρος.
Μέσα σε όλα αυτά , εμείς και εσείς.
Αντιμέτωποι.
Εμείς συμβολίζουμε την αναμονή.
Και εσείς αυτό που έρχεται…
κείμενο/ Γιάννης Σιούτης
Φωτογραφία / Πένυ Τσαγκρινού
